Het begin
Een aantal jaren geleden werd ik benaderd door de stichting make a memory. Het vrijwilligers werk voor deze stichting heeft mijn werk als fotograaf veranderd. Ik kon eindelijk doen wat ik de mensen het liefste wilde geven, een dierbare herinnering door fotografie. Dat ik dit zo mooi vindt om te doen heeft mij aan het denken gezet. Waarom kon ik mij zo goed inleven in deze vorm van fotografie?
Verlies van mijn moeder
Een deel van het antwoord gaat een aantal jaar terug in de tijd en wel naar het jaar 2002. Ik was net het huis uit en stond op eigen benen toen mijn moeder plotseling een hersenbloeding kreeg. Helaas hebben wij haar moeten laten gaan. Omdat mijn moeder nooit graag op de foto ging hebben we van haar geen mooie foto waarmee we haar kunnen herinneren. Dit is iets wat ik nog altijd mis.
Toen ik in 2012 voor de 2e keer moeder werd van onze tweeling hebben we heel wat tijd in het ziekenhuis doorgebracht. De angst, onzekerheid maar ook de trots die ik toen voelde helpen mij nu bij het maken van de fotoreportages bij baby’s en jonge gezinnen. Ik heb ervaring en ik weet wat er speelt. Voor mij is Afscheidsfotografie het mooiste wat ik voor mensen mag verzorgen. Door mijn fotografie kan ik helpen in het rouwproces en kan ik de beelden maken die de herinnering aan uw dierbare levend houdt.
Met deze levenservaring kan ik foto’s maken waar gevoel in zit. Beelden die heel dierbaar zullen zijn. Op het moment dat je de foto neemt is het al een mooie waardevolle afdruk van dat moment. Maar naar mate de foto “ouder” zal de waarde alleen maar groter worden. Omdat we vaak niet meer terug kunnen naar die persoon of het moment en we het zullen moeten doen met die ene foto.
Warme groet, Ellen Langius Armee
Wil je nog meer over mij weten? Even voorstellen
